Walhalla

Interview met Gorrit-Jan Blonk (1985)

“Ik gun het iedereen iets voor een ander te kunnen doen!”

Door Willem-Frederik Metzelaar (1987)
 

In dit interview staat Gorrit-Jan Blonk (RSC 1985) centraal. Eigenlijk wil hij dat helemaal niet, want de afgelopen jaren zet hij zich in voor een goed doel: Stichting ALS Nederland. En zet hij in zijn werk tegen ALS de Stichting altijd op de voorgrond. Nu is het tijd om Gorrit-Jan een beetje meer zichtbaar te maken. Waarom doet hij dit met zo veel overgave?
---------------------------------------
In de vorige nieuwsbrief hadden wij al geschreven over Joan van Vollenhoven (1985) die getroffen is door deze vreselijke ziekte. Voor de lezers die dat gemist hebben, is hier de link naar dat artikel.
----------------------------------------
De mensen uit Den Haag en omgeving kennen de familie Blonk in relatie tot het autobedrijf Wittebrug. Traditioneel de leverancier van Volkswagen, Audi, Seat, Skoda en bedrijfswagens in die regio. Opa Blonk start meteen na de oorlog met de onderneming. Nederland moet worden opgebouwd en, met de industrialisering van het land, horen daar ook auto’s bij. Helaas net te laat, want de familie Pon was hem net voor met het afsluiten van grote contracten. Dus moest Blonk senior genoegen nemen met een dealer schap voor Den Haag en omgeving. Hij pakt dat met verve aan. En in korte tijd kan niemand meer om Wittebrug heen. Een familiebedrijf dat is begonnen aan een succesverhaal. Waar in de jaren 50 het marktaandeel van Wittebrug in Nederland nog 20 procent is, loopt dat vanwege de enorme toename van het aantal dealers langzaam maar zeker terug. Dus op het moment dat Gorrit-Jan is afgestudeerd, inmiddels in 1993 een stage gelopen heeft bij Shell, en zich prepareert om zich met het familiebedrijf te gaan bemoeien, tekenen de vooruitzichten zich eigenlijk al af. Schaalvergroting is een must. In het begin neemt Wittebrug andere dealers over, maar in 2009 wordt besloten het bedrijf te verkopen. En zo gaat het. Na 70 jaar wisselt Wittebrug van eigenaar.
 
Gorrit-Jan zit natuurlijk niet stil en gaat aan de slag met het helpen van mkb-bedrijven met opvolgingsvraagstukken. Na verloop van tijd begint dat werk hem tegen te staan omdat het model volgens Gorrit-Jan te financieel gedreven is. Van 2002 tot en met 2012 is Gorrit-Jan vrijwillig bestuurslid Fondsenwerving en Communicatie van het Haagse Rode Kruis. Na een jaar of twaalf begint hij om zich heen te kijken en via Matthijs Huizing (1979) komt hij in gesprek met Right to Play, een organisatie die wereldwijd actief is en zich inzet om via spelen het leven van kinderen te verbeteren. Kinderen die vaak leven onder de meest uitdagende omstandigheden. Het doel is dat kinderen weerbaar worden, zodat ze fysiek en mentaal gezond zijn en goed presteren op school. Gorrit-Jan gaat daarvoor in gesprek met Johann Olav Koss, de wereldberoemde voormalig schaatser uit Noorwegen. Het wordt een kort gesprek, Gorrit-Jan en Johann Olav liggen elkaar niet. Dus werken bij Right to Play gaat niet gebeuren. Rond die tijd staat er ook iets in de krant. Saskia Hesen (1989), de echtgenote van Gorrit-Jan, is als headhunter werkzaam bij Maarten Reuchlin (1987). En via Saskia is Maarten op de hoogte van de wens om bij een goed doel te gaan werken. Maarten belt vervolgens Gorrit-Jan met de mededeling: “Dit moet je doen!” Het blijkt een advertentie van Stichting ALS te zijn.
 
Iedereen kent deze campagne nog wel. De mensen die op posters in alle abri’s in Nederland hingen waren al dood. Gestorven aan de ziekte ALS. Vlak voor hun overlijden deden zij een oproep, een beroep op de levenden. Want pas na hun overlijden werd hun oproep gepubliceerd. De bedenker van deze campagne is Weert Jan Weerts. Zelf ALS-patiënt. Samen met het reclamekantoor Publicis bedenkt hij deze campagne en zet daarmee een hele beweging in gang. Na zijn dood.
 
In de vriendenclub van Weert Jan Weerts bevindt zich een ander oud-lid, Rhoderick van der Wyck (1986) die lid is geweest van de Raad van Toezicht. Een aantal bekenden van Rhoderick zwemmen voor Weert-Jan als een actie de Bosporus over. Zij halen daarmee €90.000 op. Een paar bier later en het idee van de Amsterdam City Swim is geboren.

Gorrit-Jan sollicteert op de functie, wordt gekozen en start in 2014 in zijn nieuwe rol als directeur van Stichting ALS Nederland. Hij treft een organisatie aan van vijf mensen, aangevuld met twee uitzendkrachten aan. In de RvT zitten jongerejaarsen Rhoderick van der Wyck (1986) en Marguerite Soeteman-Reijnen (1986). Alles wijst erop dat Stichting ALS Nederland een succes gaat worden. Iedereen kan zich de ‘Icebucked Challenge’ nog wel herinneren. De Amsterdam City Swim en de Tour de ALS op de Mont Ventoux beginnen serieuze bedragen op te leveren. Er moet dus echt iets gebeuren aan de organisatie. Deze moet professionaliseren.
 
Met de competenties van Gorrit-Jan wordt de organisatie omgevormd, maar tegelijkertijd ook de samenwerkingen met de patiëntenverenigingen en de onderzoeksinstituten in Nederland en het buitenland. De korte versie: alles verbetert en de samenwerkingen gaan gerichter. Alles om snel tot oplossingen te komen tegen ALS. Hij doet dat natuurlijk niet allemaal eigenhandig en alleen. In een groot samenwerkingsverband worden een heleboel bestaande elementen beter geordend. Daardoor gaat de organisatie effectiever werken en is het resultaat groter. De afgelopen negen jaar haalt de Stichting ALS Nederland zo’n €53 miljoen op. Waarvan 85 procent is besteed aan de doelstelling, namelijk onderzoek. Onderzoek dat hopelijk gaat leiden tot een medicijn ter genezing van ALS.
 
Er is iets wonderlijks aan de hand. Omdat er relatief zo weinig ALS patiënten zijn, zo’n 1.500 in Nederland, is het voor ‘Big Pharma’ geen interessante markt. Door de activiteiten van Stichting ALS Nederland en haar internationale zusterorganisaties wereldwijd, het succesvol voeren van campagnes, starten zijn patiënten zelf met onderzoeksinitiatieven. Tegelijkertijd worden er wereldwijd afspraken gemaakt, waardoor onderzoekers nu allemaal hetzelfde doen. Heel gericht en goed georganiseerd. En daarvan beginnen nu, heel voorzichtig, de eerste resultaten zichtbaar te worden. Er is nog geen oplossing! Maar het gevoel is dat het niet lang meer gaat duren. Als u er meer over wilt lezen volg deze URL: https://www.als.nl/
 
Wat betekent het allemaal voor Gorrit-Jan? “Hiermee bezig zijn, laat mij realiseren dat gezondheid en geluk niet te koop zijn. En dat het echt een voorrecht is om je in te zetten voor een ander. Het klinkt als een cliché als ik het zo zeg, maar als je het echt doet, gewoon doet, dan ervaar je het. Het staat er misschien een beetje raar als je dit gaat opschrijven, maar ik gun het iedereen om het te gaan doen. En ik gun het bedrijven om zich echt maatschappelijk in te gaan zetten om die rol op te pakken!”

Gorrit-Jan vervolgt: “Ik mag ook voorzitter zijn van de hockeyclub HGC. En daar ervaar ik wat er kan gebeuren. Daar verenigt zich de inzet voor vier goede doelen: een historisch goed doel, een maatschappelijk goed doel, een gezondheidsgoed doel en een duurzaamheidsgoed doel. Dat is mega! Ik heb het niet zelf hoeven initiëren, de leden kwamen er mee. En ik denk dat wij collectief zien wat een impact dat heeft. Op de goede doelen en op ons als leden van HGC”.

En tot slot: “Voor mij is de ziekte ALS al die tijd door dit werk al heel dichtbij. Maar sinds mijn vriend, en onze sociëteitsgenoot, Joan van Vollenhoven (1984) getroffen is, ben ik meer dan ooit overtuigd van het nut en de noodzaak om dit te doen.”
 
Dank je wel, Gorrit-Jan.  Het was een fijn interview dat mij niet onbewogen heeft gelaten. Tijdens het schrijven kom ik erachter dat wij het helemaal niet meer over je studententijd hebben gehad! Huize Nieuw Hooidrift en Jaarclub Gaut. Dat zal wel goed zitten en een mooie tijd geweest zijn, denk ik nu!