Walhalla

COLUMN

door Norman Schreiner (1962)

Zo langzaamaan stromen de terrasjes weer vol. Deze buitenplekken bieden de ideale gelegenheid om met naasten en vrienden in de open lucht weer eens bij te praten. Over koetjes en kalfjes, over man en paard, over kat en muis, over kip en ei, over konijnen en hoeden. De terraszitter converseert graag over zowel persoonlijke als maatschappelijke gemakken en ongemakken. Voor de seniore terraszitter behoren bovendien verhandelingen over lichamelijke ongemakken tot het standaardrepertoire. Immers, het klimmen der jaren geeft hiertoe aanleiding. Over PHPD’s bijvoorbeeld. Wat dat zijn? Menig senior kan u uitleggen waar deze afkorting voor staat.

Naast deze ongemakken kampen we tegenwoordig ook met een bonte reeks maatschappelijke obstakels: verkeersobstakels, onderwijsobstakels, woonobstakels en zorgobstakels. Met als gevolg uitpuilend wegverkeer, uitpuilende schoolklassen, uitpuilende woningwachtlijsten en uitpuilende zorgwachtlijsten. Wat betreft de zorg: ik heb mij onlangs laten vertellen dat er zich diep in de provincie nog enige echte plattelandsdokters-oude-stijl bevinden die door managers en boekhouders niet worden gelast het consult na uiterlijk 10 minuten (600 seconden) af te breken. Op het platteland is doorbabbelen in doktersspreekkamers kennelijk nog toegestaan.

Wat betreft ervaringen op de weg: elders vernam ik het relaas van een blije automobilist die het was gelukt de afstand Den Haag-hartje Rotterdam in 1 uur en 20 minuten (4.800 seconden) met succes af te leggen.

Wat betreft ervaringen op school: ik hoorde belevenissen van schoolgaande jongeren die midden op de dag wegens lesuitval anderhalf uur (5.400 seconden) moeten wachten en dan maar supermarkten gaan afstropen, op zoek naar lekkernijen als tijdverdrijvende tussendoortjes.

Wat betreft ervaringen in de huisvesting: het  verhaal van een getrouwd stel dat na 8 jaar (4.204.800 seconden) verblijf op de ouderlijke zolder in aanmerking was gekomen voor een startersdoorzonwoninkje.

U merkt het. We moeten in ons land leven met obstakels en ongemakken. Is deze uit de hand gelopen boel weer enigszins op orde te krijgen? Daarvoor hebben we tig consulenten, beleidsmedewerkers, commissies, werkgroepen, klankbordgroepen. Die studeren op oplossingen. Zij discussiëren in tig vergaderkamers over inzichtelijkheden, horizonstippen, terugkoppelingen, aanvliegvarianten, heroverwegingen, herijkingen, beschouwingen, diepteanalyses, toelichtingsmemoranda, contourennota’s, piketpaaltjes, laaghangend fruit, invoelingen, beren op de weg, ballen in de lucht, opgeworpen drempels, kleurtjes binnen lijntjes. En niet te vergeten: dit alles gelardeerd met talrijke “ja-maren”.

Vergaderruimten blijken zich te vullen met ongebreidelde litanieën van “ja-maren”. Reden dat deelnemers aan het einde van zo’n samenkomst besluiten alles nog eens te laten bezinken en “mee te nemen” naar de volgende vergadering. Om dan een en ander nog eens “langs te fietsen”.

Tja, wat kunnen we eraan doen? Laten we de ja-maar-discussies dan maar “meenemen” naar onze terrassen in ons gave land. Kunnen we erover bijpraten. In de open lucht.