Walhalla

Door Maarten Elsink (2019) (pseudoniem)

Op een zonnige septemberochtend zit ik op het balkon van mijn kleine appartement en kijk uit over een warm Amsterdam. Het wordt een aangename dag, maar de ochtendzon voelt als een bedrieglijke geruststelling te midden van de chaos die mijn leven is geworden. Terwijl ik op mijn telefoon door sociale media scroll, voel ik me gevangen in een vicieuze cirkel. Elke post die ik zie, of het nu gaat om succesvolle carrières, mooie vakanties, luxe spulletjes of dansende vrienden op hippe festivals, benadrukt mijn eigen tekortkomingen. Ik ben 25, heb een masterdiploma op zak, werk als junior analist op de Zuidas en toch lijkt het alsof ik niet verder kom. De realiteit drukt zwaar op mijn schouders, ik heb een torenhoge studieschuld, absurd hoge huur en de constante angst dat ik iets mis, of dat er weer een rekening komt die ik niet kan betalen.

Ik lijk vast te zitten in een systeem dat me verlamt voordat ik goed en wel ben begonnen. Ik zit vol met kredieten en leningen. De hoge kosten van levensonderhoud maken sparen onmogelijk. Ik heb geluk met mijn baan want ik kan de huur betalen en op vrijdag een paar drankjes drinken. Maar mijn schulden aflossen, een huis kopen of een toekomst opbouwen lijkt een onbereikbare droom.

Hoewel ik geen overdreven dure smaak heb, wordt zelfs mijn eenvoudige appartement onbetaalbaar. Ik woon klein, met vochtige muren en slecht geïsoleerde ramen, en toch gaat meer dan 65% van mijn inkomen op aan de huur. Verhuizen is geen optie. Elke maand voelt als een overwinning wanneer ik de huur op tijd betaal en niet verder in de schulden raak, terwijl banken leningen aanbieden alsof het snoepjes zijn. Ze smaken bitterzoet.

Mijn ouders vertellen vaak hoe anders het was toen zij jong waren. "Toen wij net begonnen, konden we na een paar jaar een huis kopen," zegt mijn vader nog steeds verbaasd. Hij begrijpt niet waarom mijn generatie het zo moeilijk heeft. Voor ons zijn de huizenprijzen geëxplodeerd, terwijl het salaris nauwelijks de kosten dekt. De kloof tussen wat het kost om te leven en wat ik aan inkomen heb, wordt steeds groter.

Elke dag begint hetzelfde. Ik word wakker, check mijn telefoon, en zie wat de wereld van me verwacht. Perfectie overal. Succesvolle mensen die dingen doen waarvan ik alleen kan dromen. De media voeden een constante drang naar meer, terwijl de realiteit me dwingt om het met minder te doen.

Ik wil in opstand komen, iets veranderen, maar telkens als ik eraan denk, voel ik me machteloos. Sociale media overspoelen me met eindeloze beelden. Instagram toont demonstranten die strijden voor een betere planeet, Twitter staat vol politieke en ambtelijke schandalen, nieuwssites staan vol gekleurde verhalen over de ellende in de wereld, en op TikTok verdrink ik in humoristische filmpjes die me even laten ontsnappen aan de werkelijkheid. Maar deze stroom aan digitale bagger maakt me alleen maar meer verlamd.

Ik herinner me beelden op YouTube van een recente demonstratie in de stad, waarbij een groep mensen het verkeer blokkeerde en zich aan het wegdek had vastgeplakt. Ze zaten urenlang allerlei teksten te scanderen en te herhalen, als een soort zielloze robots. Telkens als ik die demonstraties zie, voel ik een groeiende frustratie. Het lijkt alsof de protesten niets oplossen. Groepen jongeren, zoals ook sommige van mijn vrienden, doen mee aan deze acties. Ze blokkeren wegen, plakken zich vast aan gebouwen, in een poging de wereld te redden. Een vriendin werkt fulltime als marketeer, maar maakt toch tijd voor protesten. "Het voelt alsof we tenminste iets doen," zegt ze trots, terwijl ze selfies deelt vanaf demonstraties, zonder echt zelf te beseffen waarvoor ze aan het strijden is.

Het lijkt bijna alsof het systeem erop gericht is ons te laten verdwalen in idealisme, terwijl de werkelijkheid steeds zwaarder op onze schouders drukt. Hoe kun je vechten voor een betere wereld als je niet eens weet hoe je de huur van volgende maand gaat betalen? Ik besef dat ik steeds cynischer word. De protesten voelen steeds meer als een zinloze afleiding, een ritueel dat mijn generatie verder verlamt in plaats van ons te mobiliseren voor echte, tastbare veranderingen.

Ik leg mijn telefoon neer en kijk uit over de stad. De kosten blijven stijgen, de toekomst blijft ongrijpbaar, en de media blijven mij overspoelen met afleidingen. Ik wil verandering, ik wil vechten, maar ik weet niet waar te beginnen. Terwijl ik opnieuw door mijn telefoon scroll, voel ik hoe het systeem mij steeds verder naar beneden trekt. De gedachte dat ik misschien nooit uit deze verlammende realiteit zal ontsnappen, sluipt langzaam mijn gedachten binnen. Te afgeleid door de online media en te verlamd door schulden om echte verandering te eisen, terwijl het systeem onverstoord verder draait. Ik trek mijn schoenen aan. Tijd om aan de slag te gaan.