Walhalla

Door Norman Schreiner (1962)

Ik bevind mij in een wachtkamer op de zoveelste verdieping van een kantoorgebouw. In heb een bespreking met een ouwe makker, maar een assistent vraagt mij even plaats te nemen. Want degene met wie een ik een afspraak heb “is nog even in vergadering”.

Turend naar buiten heb ik een fraai uitzicht op een belendend kantoorgebouw: een kolossale blokkendoos met grote glanzend gepoetste ramen. Daarachter mensen die er vanochtend wederom in zijn geslaagd hun werkplek te bereiken. Ik voel een opwelling tot enige spiedende observatie. De kamers bieden afwisselende taferelen: ruimtes met eenlingen, roerloos gefocust op het beeldscherm. Maar ook ruimtes met groepjes, geschaard rond een tafel. Aha, daar wordt kennelijk vergaderd. En al turend vraag ik mij af: wat voor mensen zitten daar aan die overkant te vergaderen? Waar hebben zij het in vredesnaam over? Hoelang zullen zij daar nog zitten?

Vergaderen lijkt een steeds belangrijker onderdeel geworden te zijn binnen onze maatschappelijke bubbel. Hier en daar toont deze bezigheid zelfs verslavende kenmerken. Deze aandoening heet ‘vergaderitis’. We kunnen het soms zo gek niet verzinnen of we moeten weer rond de tafel. Lichaamshoudingen verraden echter de geestesgesteldheid die deelnemers hierbij ondervinden. Sommigen zitten er verveeld bij, de linkerhand ondersteunt vanuit de elleboog een sloom hoofd, terwijl de rechterhand ongeduldig frummelt met een balpen. Anderen nestelen zich - genoegzaam ontspannend - breeduit in hun stoel. Voor de eersten moet u beducht zijn: zij vinden al dit gepraat nutteloos, jagen de boel op en willen zo snel mogelijk weer wegwezen. Voor de laatsten moet u ook beducht zijn: zij vinden het zalig verlost te zijn van het alledaagse werk en zullen de vergadering zo lang mogelijk willen rekken. En dan heb je de neutralen: zij wachten zwijgzaam af, de handen gevouwen tegen de kin.

Vergadervoorzitters openen groetend, vragen commentaar op – veelal niet gelezen – notulen. Vervolgens naar agendapunt 3: het onderwerp. Dan ontspint zich een ampele discussie vol inzichtelijkheden, horizonstippen, terugkoppelingen, aanvliegen, targets, piketpaaltjes, roadmaps, parkeren, laaghangend fruit, invoelen, ballen in de lucht, monitoren, afkaarten, aangeven, uitrollen en oppakken. Uiteindelijk belooft de voorzitter alles “mee te nemen” en bij de volgende vergadering het nog even “langs te fietsen”.

Dan tikt iemand achter op mijn schouder. Het is de ouwe makker op wie ik wachtte. Met een matte blik komt hij zojuist uit zijn vergadering. Maar raakt meteen zichtbaar opgelucht dat wij nu even een onbekommerde bespreking gaan hebben.