Walhalla

COLUMN: “Beste wensen”

Door Norman Schreiner (1962)

Ja, sinds een paar dagen hoort u deze nieuwsjaarsbegroeting weer vaak om u heen.

Iedere januari opnieuw tracht ik enig onderscheid te ontdekken in de trits 'de goede wensen', 'de betere wensen', 'de beste wensen'. Goed, beter, best. De stellende, vergrotende en overtreffende trap. Oplopend, zoals wij op school hebben geleerd. Je kunt vandaag kennelijk niet meer volstaan met iemand simpelweg iets goeds toe te wensen. Het moet allemaal beter, het moet zelfs het beste zijn. We denken in superlatieven: het beste vermaak, het beste geluk, het beste welzijn.

Tot de coronaperiode aanbrak ging deze trits gepaard met die traditionele driewerf zoen. Twee op de linkerwang, één op de rechterwang. Of twee rechts, één links. Een ritueel dat eind vorige eeuw vooral in Nederland in zwang kwam Eén zoen was goed, twee zoenen beter, maar in ons land was het plegen van drie smakken standaard. De driewerf kus, overtreffende trap dus. Buitenlanders hebben zich vaak afgevraagd waarom het per se drie moesten zijn. Een aannemelijke uitleg ontbrak veelal. Opmerkelijk was dat het drietal zoenen de beoogde beide wangen bovendien niet altijd bereikte, maar - ergens ernaast - in de lucht verloren ging. Verdwaalde ‘luchtkussen’ dus.

Maar tijdens de eerste coronaperiode was het ritueel van de drie pakkerds verloren gegaan en vervangen door het goede, wellicht betere, wellicht beste ellebogenwerk. Want beoefenaren van de exacte wetenschap verrichtten metingen en stelden vast dat hiermee de afstand tussen personen automatisch het aanvaardbare minimum weergaf, zijnde de toentertijd voorgeschreven anderhalve meter afstand.

En wat zien we nu? Nauwelijks nog ellebogenwerk, nauwelijks nog de driewerf wangkussen of luchtkussen. Daarvoor is in de plaats gekomen de omhelzing, afgekeken van de Latijnse abrazo. Zonder gezoen. Eveneens in de drie gradaties van de stellende, vergrotende en de overtreffende trap: de stevige omhelzing, de steviger omhelzing, de stevigste omhelzing. El abrazo fuerte, el abrazo más fuerte, el abrazo mejor fuerte. De keuze ‘goed, beter best’ blijft gehandhaafd.

Maar er zijn ook mensen die zelfs met het beste geen genoegen nemen. Zij verlangen slechts het allerbeste. Hen behoor je dus aan het begin van het nieuwe jaar te vleien met de allerbeste wensen. Op straat heb ik deze superovertreffende wens tot dusver al vijftien maal horen weerklinken. Misschien toch nog niet genoeg: ik beluisterde één keer zelfs ‘de beste van de allerbeste wensen’.

Laat ik bescheiden blijven. Ik neem genoegen met een goed nieuw jaar. Met slechts één goeie stevige abrazo. Maar bovenal wens ik u: een beetje beter nieuw jaar.