Walhalla

Ziezo, daar gaan we weer

door Norman Schreiner (1962)

Luchtbedden, snorkels en zonnebrandcrème zijn weer ingeladen. Via land, zee of lucht reisden wij bij voorkeur naar een kustplaats waar wij ’s morgens op een strand grote badhanddoeken uitspreidden, erop neerploften en vervolgens - met blik op oneindig - gingen turen naar zee.of meer. Koppen en lijven behoren door de zon te worden gebronsd, want na terugkomst, weken later, wil je glunderend complimenten van buurtgenoten en collega’s in ontvangst nemen. En terug op schoolplein, op werk en met buren vakantiebelevingen ijverig onderling vergelijken. Belangrijke gespreksonderwerpen zijn verdraagzaamheid van de buitentemperatuur, hoeveelheid zonnige dagen en olijkheid van strandvermaak.

Wat deden de thuisblijvers? Soms enige dagen semi-tropisch puffen of wisselende bewolking met hier en daar een bui. En hoe stond het hier met hun vermaak? Komkommertijd. Je op televisie vergapen aan legio kookprogramma’s met het ene gerecht nog meer eco, bio en duurzaam dan het andere. Je vergapen aan huizenprogramma’s met gedurfde herinrichtingen; experimentele emigraties naar ongerepte landen om daar B&B’s en campings te stichten. Je vergapen aan spelletjes wie de slimste mens zou zijn, waarin slimheid klaarblijkelijk meer te maken heeft met prompt kunnen opdissen van parate kennis dan gebruik van intelligentie en vernuft.

De in Nederland gebleven televisiekijker moest het er allemaal maar mee doen, want menige zelfgenoegzame Amsterdamse omroepgrachtengordelaars vertoefden eveneens buitenslands of – volgens hun vocabulaire - ”in de provincie” - eveneens met luchtbedden, snorkels en zonnebrandcrème. Tijdens een uitje naar Amsterdam kun je je sowieso een dagje vergapen aan krioelende en sjokkende kuddes toeristen. En op Mokumse terrassen je spreekvaardigheid in de Engelse taal oefenen, aangezien daar menig ober ’t vertikt om Nederlands te leren. Ach, heb je als thuisblijver toch nog het gevoel een beetje in ’t buitenland te zijn geweest, nietwaar?

Enfin, nu we weer terug zijn, gaan wij over op de orde van de dag. Vervolgens slechts twee maanden wachten. Want dan komt de herfstvakantie eraan. Is de herfstvakantie voorbij, dan gaan we wederom twee maanden wachten. Dan is het kerstvakantie. Is de kerstvakantie voorbij, dan opnieuw twee maanden wachten. Dan is het krokusvakantie. Is de krokusvakantie voorbij, dan nogmaals twee maanden wachten. Dan is het meivakantie. En – ja, eventjes volhouden - nog eventjes twee maanden wachten en warempel, dan is het alweer zomervakantie. Alles bij elkaar draait nijver Nederland per jaar 11 van de 52 weken op halve kracht en ligt hier en daar de boel zelfs simpelweg stil.

Dus nu ook alvast plannen maken voor de herfstvakantie.Toch?

                                                                                      -o-