Walhalla

Satchel Haarlo (2009)
"Ik word nooit meer de oude"

Door Willem-Frederik Metzelaar (1987)

Het leven leek Satchel Haarloo toe te lachen toen hij in 2009 aankwam als lid van het RSC. Alle voorwaarden voor een goede studententijd leken aanwezig. Het liep anders. Na jaren in een parallelle werkelijkheid te hebben verkeerd kijkt Haarloo, ontgoocheld maar met een bewonderingswaardige realiteitszin, terug op de puinhopen die zijn psychoses teweeg hebben gebracht: “Mijn herstel is nu begonnen. Maar ik word nooit meer de oude”. 
 
LA, 2014. Satchel Haarloo (RSC 2009) kijkt in de spiegel en denkt: “Dit gaat lukken”. Een beroemde filmacteur worden is op dat moment zijn doel. Een bezoek aan Los Angeles, het hart van de Amerikaanse filmindustrie, ligt dan ook voor de hand. Daar zal hij zijn evenknieën van dat moment ontmoeten. Op zijn bucketlist staat een gesprek met Johnny Depp, Samuel Jackson, Bruce Willis, Brad Pitt. Om er maar een paar te noemen. Zij gaan hem helpen zijn doel te bereiken. Haarloo vertrekt in januari. In maart is hij weer terug in Nederland.
 
Rotterdam, 2012. Haarloo is bezig zijn vorige doel te verwezenlijken. Hij is ervan overtuigd dat een carrière als topzanger voor hem in het verschiet ligt. “Je traint je bierbuik eraf, gaat op zangles, doet fotoshoots, start modellenwerk, komt op tv in commercials en rolletjes in Goede Tijden Slechte Tijden.”
 
Is dit een droom? Nee, het is de realiteit van Satchel Haarloo, aangekomen in 2009 en tot 2012 in de veronderstelling dat hij gewoon als student zijn rechtenstudie zou afmaken. Hij geniet van een leuke studententijd op de vereniging. Leuke jaarclub, goed huis, actief als president Contact Commissie (CoCo) en lid van de Kroegcommissie. De keuze voor het RSC is niet raar na een onbekommerde jeugd in Hillegersberg (Montessori Lyceum, Hockeyen bij HCR, Hockey Club Rotterdam). Mensen uit zijn vrienden- en kennissenkring zijn al lid. Als 17-jarige knaap kwam hij af en toe al eens in Bikini. In die tijd wordt Haarloo ook gescout tijdens een avondje stappen, waardoor hij in aanraking komt met de modellenwereld. Maar dat is het voor hem toch niet: “Het is een vage wereld, waarin je geen half werk kan doen.” De school afmaken gaat in die periode gewoon voor. Studeren aan de HES en lid worden ligt daarom meer voor de hand.
 
Toch zal een modellen-event in 2012 zijn leven onomkeerbaar veranderen. Deelnemers staan opgesteld in een kring. Dan zegt een van de officials: “Als je de top wilt bereiken moet je naar de USA gaan”. Hij raadt dat Haarloo vervolgens af, omdat die “geen kans zou maken”. Maar de fotografen van het event vinden van wel. Bij Haarloo is het zaadje geplant. Een carrière als succesvolle Hollywood filmster ligt onder handbereik.
 
Tussen 2009 en 2012 blijft de familie van Satchel met hem praten, omdat zij zagen dat hij het moeilijk had met zijn studie en het studentenleven. De ‘droom’ om de showbizz in te willen gaan is zich gaan ontwikkelen in die tijd, als onderdeel van de zich ontwikkelende psychose.
 
Ondanks een opeenstapeling van tegenslag en afwijzing blijft Haarloo in zijn kansen geloven. “Jarenlang modder je voort. Niets van wat je onderneemt, heeft enig succes. Maar de stellige overtuiging blijft dat jij het gaat maken. Op straat zingen.” Flamboyante kleding maken van Satchel Haarloo een bijzondere verschijning. Mensen geven geld om het zingen te stoppen, maar anderen juist om door te zingen. Wat is nu waar? De realiteit vervaagt steeds verder. Jarenlang ploeteren en verder afdrijven volgt.
 
2017 – De parallelle wereld van Haarsloo wordt ruw verstoord. Hij vindt zichzelf terug in een kliniek, onder dwangmedicatie. Zijn toestand is zo levensbedreigend dat het personeel van de kliniek dreigt om, als hij niet meewerkt, de medicatie met inzet van ‘politiegeweld’ te zullen toepassen. Maandenlange opsluiting volgt. “Ik wilde maar niet geloven dat ik geen ster kon worden”, zegt Haarloo in zijn woning in Overschie waar hij mij open en vriendelijk te woord staat. “De realiteitszin was volledig verdwenen.”
 
Haarloo blijkt al jaren aan een psychose te lijden die zich uit in grootheidswaanzin. Jaarclubvrienden en huisgenoten hebben zich van hem gedistantieerd.  “Inmiddels denk ik, en anderen om mij heen ook, dat ik al veel langer leed aan die psychose. Maar dat ik gewoonweg nog redelijk normaal bleef functioneren. Zo kwam ik in een leuke jaarclub, en corpshuis, de CoCo en de Kroegcommissie terecht. Ik was al wat afwijkend, dat wel, maar helemaal apart toch zeker niet. Dat werd wel steeds erger. Clubgenoten en huisgenoten hebben mij de helpende hand toegestoken. Maar zoals dat gaat, jonge mensen werken aan hun eigen vorming en studie. Ik viel op een goed moment volledig buiten de boot.”
 
De confrontatie is hard. De opsluiting in klinieken maakt dat Haarloo’s sociale netwerk volledig opdroogt. Hij raakt geïsoleerd. “Ik was vaak alleen. Deze situatie wens je niemand toe. Mensen proberen je te beschermen, maar je gelooft ze gewoonweg niet. Wat zij zeggen past niet in jouw beeld van de werkelijkheid. Ze zijn tegen je. Het dringt niet tot je door dat mensen je proberen te beschermen. Maar iemand met zo’n psychose leeft in een heel andere realiteit. Daardoor raak je mensen kwijt. Ik mis mijn jaarclubgenoten en denk nog vaak aan ze. Maar ik begrijp inmiddels heel goed hoe de hazen lopen. Het is moeilijk, maar ik accepteer de situatie zoals die is. Iets anders kan ik toch niet doen nu.”
 
Momenteel maakt Haarloo het goed. Zijn nieuwe ‘doelen’ houden hem overeind: Feyenoord en het christelijk geloof. Hij leest veel in de Bijbel en gaat naar alle wedstrijden van zijn club. Maar zijn belangrijkste doel is nu om gezond te worden, heel veel kilo’s af te vallen. Slanker te worden, zodat hij weer kan gaan tennissen, een sport waar hij vroeger van genoot. Een studie of werk liggen zeker nog niet in het verschiet. Dat kan Haarloo nog niet aan. Het spook van de psychose zweeft om hem heen. Een terugval ligt dagelijks op de loer.
 
Als hij hoort dat de huidige Minister van Economische Zaken ook in deze nieuwsbrief staat, schiet Haarloo in de lach: “Ik heb ook nog een tijdje bij de JOVD gezeten. Toen wist ik zeker dat ik minister zou worden. Dat moet je er ook maar inzetten!”
 
Dank je wel Satchel voor dit openhartige interview. Fijn dat wij jouw verhaal mochten optekenen.
 
Willem-Frederik Metzelaar (1987)