Walhalla

COLUMN

Door Norman Schreiner (1962)

Vele organisaties die maatschappelijke doelen vervullen zijn de afgelopen jaren driftig op zoek gegaan naar bijzondere bijverdiensten. Zo exploiteren ziekenhuizen tegenwoordig hun parkeerterreinen. Zij incasseren van autoparkerende bezoekers en poliklinische patiënten fikse bedragen. Nadat je in de polikliniek het onderzoek bij de specialist hebt gehad, begeef je je linea recta naar de parkeerautomaat om meestal een leuk bedragje af te rekenen. Zo ook na het bezoekuur bij tante Constance met haar nieuwe heup. 

Ook universiteiten hebben door het heffen van fikse parkeergelden op hun campus een welkom extra gat in de markt gevonden. Heb je de academische promotie van jouw nichtje of de oratie van jouw ouwe jaarclubgenoot inclusief de receptie bijgewoond, dan pin je op de parkeerautomaat een aardig bedragje dat vermoedelijk hoger is dan de prijs van de bos bloemen die je meebrengt voor de jonge doctor of de nieuwe hoogleraar.

Vele gemeenten genieten al tijden van zo’n weelderige bron van neveninkomsten. Er zijn steden die hun gemeentegebied - tot en met de doorzonwoningen in de kleinste uithoeken -  ijverig volplempen met parkeerautomaten. Sommige grote gemeenten toucheren hiermee een extra jaarlijkse opbrengst van meer dan 100 miljoen euri. Is hard nodig, vinden zij. Parkeerplaats-exploitatie is immers een interessant verdienmodel.

Ook blijkt de omgeving van menig begraafplaats een plek waar enig omzet te genereren valt. De rouwende bezoekers halen na afloop van de afscheidsbijeenkomst en de condoleance hun pinpas tevoorschijn om buiten de verschuldigde parkeerkosten af te rekenen. Vermoedelijk hoger dan het bedrag dat je hebt besteed aan het rouwboeket.

Sommige autobezitters halen hun schouders op. Ach, het zijn maar kleine bedragen. Peanuts toch?, zou een patserige ríjder zeggen die zich graag van Engels vocabulaire bedient.

Curieus is dat burgers opnieuw dokken voor infrastructuur waarvoor zij in het verleden via de belastingen eigenlijk al hebben betaald. Maar praat je hierover met ziekenhuisbazen, universiteitsbestuurders, wethouders en begraafplaatsbeheerders, dan gedragen zij zich als toegewijde milieubeschermer en beargumenteren dat dit bewust onderdeel is van autowerend beleid. Want zo’n argumentatie met een groen sausje doet het altijd wel goed en zorgt ervoor dat het voor de burger makkelijker verteerbaar is. De gretigheid om voor de organisatiekas aantrekkelijke centjes binnen te slepen blijft in het narratief achterwege.

Toch is het interessant om al die peanuts eens op te tellen en te ontdekken welk totaalbedrag je jaarlijks aan parkeren kwijt bent. Dat komt minstens overeen met de prijs van een nieuwe wasmachine, nieuwe gordijnen of een geheel verzorgde vakantie naar de Galapagos Eilanden. Dacht ik zo…