Walhalla

• 3 jan. 2025 00:00:00

Verslag Oud-Ledenlunch in Bierhandel De Pijp d.d. 3 januari 2025

Chroniqueur: Norman Schreiner (1962)
 

“Beste wensen, kerel!” beluistert uw chroniqueur veelvuldig als hij zich present meldt aan de lange tafels rechts achter, waar ongeveer 15 Pijpgangers vanaf een uur of twaalf reeds hebben plaatsgenomen. Uw chroniqueur realiseert zich dat het bijvoeglijk naamwoord ‘beste’ volgens onze grammaticale regels tot de zogenoemde overtreffende trap behoort. Immers, de ranglijst start met de stellende trap ‘goed’, voorts met de vergrotende trap ‘beter’ en eindigt dus de overtreffende trap ‘best’. U mag de hoop die u na Nieuwjaar uw gespreksgenoot wilt bieden verwoorden met “goede wensen”, “betere wensen” of “beste wensen”, al naar gelang uw passende keuze. Wij kiezen natuurlijk altijd voor het beste. Of mooier: “de allerbeste wensen”. Maar nog mooier: “de beste van de allerbeste wensen”.

Ziezo, klaarblijkelijk gaat alles naar wens, want de conversatietonen aan de tafels klinken enthousiastmerend en zijn bovendien opgewekt van aard. In hoeverre hieruit goede voornemens zijn te destilleren, is uw chroniqueur niet helemaal duidelijk. Jan van den Bosch (1958) hoedt vandaag over ons als oudst-aanwezige. Hij laat ons weten dat zijn jaarclubgenoot Richard Roelofs (1958) zich in een revalidatieoord bevindt als gevolg van een operatief ingrijpen na een onfortuinlijke val. Inmiddels heeft uw chroniqueur contact gehad met Richard, jarenlang al trouwe bezoeker van onze maandelijkse Oud-Ledenlunch. Richard klinkt aan de telefoon monter en groet ons vanuit zijn puike zorginrichting in het Goerees-Overflakkese Sommelsdijk. Wij wensen hem een goed herstel.

Maxime Kaplan (1972), aan de kop van de lange tafel, vlak naast het grote fornuis, vraagt zich af of hij vandaag eigenlijk wel aanwezig is. Dat is zeker het geval, want hij weet - net als Peter Schaad (1969) - de kwaliteit van Londense kleermakers te prijzen, maar dan in het bijzonder de collectie van de reeds 175 jaar oude kleermakerij Huntsman aan de Saville Row no.11. Het is Maxime opgevallen dat hun jasjes zich mede kenmerken door slechts één knoop aan de voorkant; ook is deze kleermaker bekend omdat de films over de 'Kingsman' tevens daar zijn opgenomen. Huntsman had indertijd eveneens een royal warrant van Prins Bernhard. Lees meer op https://en.wikipedia.org/wiki/H._Huntsman_%26_Sons

Joost van Heusden (1971) is nieuwsgierig wat het nieuwe jaar ons zal brengen. Helaas herbergt ons gezelschap geen profeet, dus moeten we maar afwachten. Of kunnen we een econometrist vragen enige slimme extrapolaties te fabriceren? Mag Joost het dan weten? In ieder geval kunnen we ons troosten met de keiharde onweerlegbare bewering: “Voor ons is zeker dat de toekomst onzeker is”. Bent u met een proefschrift bezig? Dan hebt u hier dus alvast een spectaculaire stelling.

Ligt in de komende maanden weer een vermaarde Hermeswandeling in het verschiet? Jaar-in-jaar-uit vindt deze in steeds in een ander Neêrlands bos plaats. Dit jaar op Landgoed Amelisweerd, gemeente Bunnik (U.)    https://www.verenigingwalhalla.nl/agenda/komende-activiteiten/hermeswandeling-2025 . Carla Kotter (AVSV, 1959) kan dit dan ook beamen, aangezien zij inmiddels emeritus-organisator is van dit verkwikkende evenement.

Govert Trouwborst (1964) en Rolf Leenhouts (1980) wisselen hun indrukken over de Madrileens levensstijl uit. Het blijkt in de Spaanse hoofdstad goed toeven te zijn. Daar doet men na een copieus noenmaal doorgaans een lekkere dut alvorens zich weer op het werk te vertonen. Bovendien worden daar ’s avonds niet op burgelijke wijze om half zes de piepers gejast en een half uur later met gehaktbal en andijvie verorberd. Nee, pas tegen tienen ’s avonds doet men zich daar in Madrid tegoed aan de avondmaaltijd.

Rolf Leenhouts (1980) vertelt legerkapitein Mitchell Molenaar (2013) over het fenomeen dat ongehoorzame dienstplichtige militairen indertijd werden geplaatst bij een werkgroepencompagnie, zonder wapen, en hun vooral saaie klussen werden toebedeeld als dekens vouwen, tienduizenden jerrycans vullen en nog meer saais. Jan van den Bosch (1958) en Mitchell Molenaar (2013) spreken over sommige bijzondere figuren bij de cavalerie die geen bevordering tot majoor ambiëren aangezien ‘ritmeester’ een veel mooier klinkende benaming is.

Emile Bakker (1967) zit met een apart gezelschap van buurtgenoten aan een tafel tegenover ons. Uw chroniqueur vraagt hem in het voorbijgaan belangstellend of hij zijn trompet heeft meegenomen. Want als maestro Désir van Enthoven (1964) - emeritus-chroniqueur der Oud-Ledenlunch - vandaag zijn viool bij zich had gehad, hadden zij gedrieën de gasten in de Bierhandel - met trompet, viool en piano - kunnen verrassen met het een bescheiden uitvoering van het lustrumlied Vurrasmus uit 1968.

Aan het eind van de tafels rechts treft uw chroniqueur Allard Castelein (1977) en Alexander Hylkema (1977), respectievelijk voormalig rector en voormalig vice-president van het College van Senaat & Bestuur 1979/80. De gesprekken trekken bij ons herinneringen los uit vroegere tijden. Overigens, het RSC had tot hun samensmelting in het najaar 1971 een afzonderlijke vijfkoppige senaat en een afzonderlijk vijfkoppig sociëteitsbestuur. Een opvallende uitmonstering was dat senatoren op zwarte gepoetste schoenen liepen en sociëteitsbestuurders bij voorkeur op ongepoetste bruine. Voor de goede orde: de schoenen van Allard en Alexander waren toen zwart. In de daaropvolgende colleges bleek dat het ‘senaatssmaldeel’ en het ‘sociëteitsbestuurssmaldeel’ de traditie zwart/bruin als oud mos steevast wisten te handhaven. Waarvan akte.

Ook de hockeycarrières van Allard, Alexander en uw chroniqueur blijven niet onbesproken. Al moet laatstgenoemde bekennen dat zijn hockeyactiviteiten beperkt zijn gebleven. Als 12-jarige was hij gedurende zijn anderhalf jaar lidmaatschap vierde reserve en zat al die tijd op het bankje, met uitzondering van een  daverend sluitstuk waarin hij tijdens het einde van één wedstrijd eenmaal 10 minuten had mogen invallen.

Dan is het 14:00 uur. Iedere Pijpganger vervoegt zich bij het traditionele witte telmachientje, verricht een financiële handeling, verlaat de Bierhandel en richt zich op een verdere zinvolle dagbesteding elders.